Ta opowieść to podrĂłż do świata naszych przodkĂłw - tych, ktĂłrych pamiętamy, i tych sprzed setek tysięcy lat. W południowej Polsce odnaleziono liczące nawet do pĂłł miliona lat ślady protoplastĂłw wspĂłłczesnego człowieka, a w jednej z jaskiń Jury Krakowsko-Częstochowskiej pozostałości po przedstawicielach kultury magdaleńskiej, być może zabitych i zjedzonych w kanibalistycznej uczcie około piętnastu tysiędzy lat temu. Ten malowniczy wapienny pejzaż to dom naszych ojcĂłw, dziadĂłw i pradziadĂłw, ktĂłrzy mĂłwią do nas w snach, wracają w podświadomych lękach.
Książka Andrzeja Muszyńskiego wymyka się klasyfikacjom: to przepiękna proza autobiograficzna i prehistoryczny reportaż śledczy zarazem. To historia pełna barwnych postaci, a nasi przodkowie należący do rĂłżnych gatunkĂłw hominidĂłw są odmalowani rĂłwnie żywo, jak dziadek czy sąsiedzi autora.

Wojna się skończyła. Do zrujnowanej Warszawy wracają ludzie, ktĂłrych życie też legło w gruzach. Ale przeżyli. I to jest najważniejsze...

II wojna światowa w przerażający sposĂłb zmieniła życie setek tysięcy mieszkańcĂłw Warszawy, miasta, ktĂłre po upadku powstania przypominało morze gruzĂłw. Jedni zdołali przeżyć, innym się to nie udało. Zginęli na ulicach miasta, zostali zamęczeni na Pawiaku lub w obozach koncentracyjnych. Ci, ktĂłrym udało się ocaleć, prĂłbują po wojnie układać sobie życie na nowo.

Do zrujnowanej stolicy wraca rodzina PataczkĂłw. Kamienica przy Marszałkowskiej, w ktĂłrej kiedyś mieszkali, cudem ocalała. Ojciec, lekarz, natychmiast podejmuje pracę w szpitalu. Matka, przedwojenna nauczycielka, prĂłbuje odnaleźć się jako dziennikarka szukająca śladĂłw nadziei wśrĂłd ruin. Starsza cĂłrka, Tereska, pomaga odgruzowywać Politechnikę, licząc, że dzięki temu odzyska przedwojenną miłość. Jest jeszcze ta młodsza - Mirka. I to w niej jest największa nadzieja. To ona bowiem znajduje w sobie dość odwagi i siły, by co dzień udowadniać, że najważniejsze to przeżyć. I żyć dalej...